Formaður SUS gagnrýnir Moggann

Borgar Þór Einarsson, formaður Sambands ungra sjálfstæðismanna, skrifar um Moggann og Höllu Gunnarsdóttur, þingfréttaritara blaðsins:

“Og fjölmiðlar bíta vitaskuld á agnið. Eru menn hissa á Morgunblaðið sé að missa fótfestuna þegar þingfréttaritarar blaðsins eru ekki færir um að fjalla um efnishlið mál, heldur hlaupa eftir spunastælum stjórnarandstöðunnar í sífellu.”

Er Mogginn með tóman stjórnarandstöðuáróður? Bæði ritstjóri og aðstoðarritstjóri Moggans eru fyrrverandi formenn Heimdallar. Hvað segja þeir við þessu? 

Að vera eða vera ekki flokkaflakkari

"Einhvern veginn hef ég á tilfinningunni að flokkaflakkari sé ekki heiðursnafnbót," sagði Kristinn H. Gunnarsson í pistli   þar sem hann kvartaði undan því að hafa í fréttaskýringu Siigurðar Þórs Salvarssonar í Fréttablaðinu 19. maí 2005 verið borinn saman við Gunnar Örlygsson og kallaður flokkaflakkari.

Eftir að Gunnar Örlygsson, hljópst fyrir borð frjálslyndra og gerðist messagutti hjá Sjálfstæðisflokknum, skrifaði Sigurður Þór Salvarsson fréttaskýringu í Fréttablaðið og talaði þar um flokkaflakkara og taldi Kristin til þeirra enda hefði hann yfirgefið Alþýðubandalagið og gengið í Framsóknarflokkinn. Okkar maður vildi ekki kannast við þá nafnbót og gerði athugasemd, sá heimasíðu sinni, sem er svohljóðandi:

 Óvönduð fréttaskýring 19. maí 2005
Í Fréttablaðinu síðastliðinn föstudag skrifar Sigurður Þór Salvarsson,blaðamaður, fréttaskýringu í tilefni þess að Gunnar Örlygsson flutti sig óvænt á milli flokka, úr Frjálslynda flokknum í Sjálfstæðisflokkinn. Greinin er fremur óvönduð og í henni ýmsar augljósar staðreyndavillur. Greinarhöfundur rekur nokkur dæmi þess að þingmenn hafi skipt um flokk, nefnir mig til sögunnar og segir að ég hafi starfað óslitið innan raða Alþýðubandalagsins þar til ég hafi skyndilega gengið til liðs við Framsóknarflokkinn og gefur mér nafnbótina flokkaflakkari.
Ég geri verulegar athugasemdir við þessa lýsingu blaðamannsins. Mál mitt er ekki sambærilegt vistaskiptum Gunnars Örlygssonar, lýsingin er ekki rétt og orðið flokkaflakk á ekki við í mínu tilviki.
Hafa verður í huga að Alþýðubandalagið ákvað á aukalandsfundi í júlíbyrjun
1998 að taka þátt í sameiginlegu framboði fyrir alþingiskosningarnar 1999 ásamt Alþýðuflokki, Þjóðvaka og Samtökum um kvennalista. Af því leiddi að sjálfsögðu að stefnt var að stofnun nýs stjórnmálaflokks í kjölfarið og að flokkurinn hætti starfsemi og myndi ekki bjóða fram í kosningunum 1999, né síðar. Sérhver þingmaður Alþýðubandalagsins, og reyndar hinna flokkanna, sem vildi halda áfram varð að bjóða sig fram fyrir nýtt stjórnmálaafl og ganga í annan stjórnmálaflokk í framhaldinu. Það kallar Sigurður Þór Salvarsson flokkaflakk að ganga úr Alþýðubandalagi í Framsóknarflokkinn, en ekki ef gengið er úr sama flokki í Samfylkinguna eða Vinstri græna. Þetta kalla ég óvandaða fréttaskýringu svo ekki sé fastar að orði kveðið.
Ég vildi á sínum tíma að Alþýðubandalagið starfaði áfram og lagðist því gegn samþykkt aukalandsfundarins 1998. Þegar fyrir lá málefnagrundvöllur nýja framboðsins um haustið ákvað ég að taka ekki frekar þátt í því og sagði mig úr Alþýðubandalaginu í október. Var utanflokka þar til ég gekk í Framsóknarflokkinn tveimur mánuðum síðar.
Hvort tveggja er því rangt sem segir í fréttaskýringunni, að ég hafi starfað
óslitið í Alþýðubandalaginu þar til ég gekk í Framsóknarflokkinn og að úrsögn mín hafi komið skyndilega. Rétt er að rifja upp að þrír þingmenn höfðu sagt sig úr þingflokki Alþýðubandalagsins áður en ég tók mína ákvörðun. Aðstæður voru þannig í mínu tilviki að flokkurinn hafði ákveðið að bjóða ekki fram, ég var andvígur þeirri ákvörðun, var ekki sáttur við málefnagrundvöll nýs framboðs, og það voru aðeins 7 mánuðir til kosninga þegar ég gekk úr gamla flokknum.
Ég fæ ekki séð hvernig hægt er að bera þær saman við mál Gunnars Örlygssonar nú og afþakka með öllu nafnbótina sem Sigurður Þór Salvarsson vill endilega hengja á mig. Einhvern veginn hef ég á tilfinningunni að flokkaflakkari sé ekki heiðursnafnbót.

Takk fyrir komuna

Kristinn H. Gunnarsson hættur í Framsókn og kveður þingflokkinn eftir átta ára vist. Ekkert breytist nema hann hættir að mæta á tvo þingflokksfundi í viku og færir sig væntanlega úr skrifstofuhúsnæðinu í Austurstræti og yfir til frjálslyndra þær vikur sem eftir eru af þinghaldinu. Það er ekki hægt að segja þetta hafi áhrif á þingmeirihluta ríkisstjórnarinnar í raun og örugglega ekki heldur á fylgi framsóknar, þetta hefur legið lengi fyrir og ekki haft sjáanleg áhrif á fylgi flokksins í könnunum, hvorki á landsvísu né í NV-kjördæmi, það er löngu orðinn fullur skaði í málinu.

En yfirlýsing Kristins er merkileg, t.d. þetta: 

Frjálslyndi flokkurinn er að mörgu leyti með svipaðar áherslur og er að finna í stefnuskrá Framsóknarflokksins og hefur markað sér stað sem frjálslyndur og umbótasinnaður flokkur milli þeirra flokka sem eru til hægri og vinstri í íslenskum stjórnmálum.

Afsakið meðan ég dæli hér inn brosköllum eins og unglingsstúlka en auðvitað þarf Kristinn að reyna að selja sjálfum sér og öðrum að þetta snúist um eitthvað annað en hans eigin atvinnumál næstu fjögur árin. Þessi yfirlýsing sýnir fyrst og fremst prinsipleysi Kristins, sem kemur gömlum samstarfsmönnum hans ekki óvart, en auðvitað hefur hann markaðssett sig sem prinsipmanninn mikla í íslenskri pólitík. Samt er mér að sumu leyti eftirsjá að Kristni úr flokknum, hann er skarpgreindur maður, kann á mörgu skil, flestum slyngari og það er gaman að ræða við hann um pólitík á góðri stund. Líklega var ég sammála honum um málefni oftar en ekki en aðferðir hans við að vinna málefnum framgang eru ekki til útflutnings, að mínu mati, og hafa ekki skilað árangri. Vegni honum vel en megi frjálslyndir uppskera eins og þeir hafa til sáð. Mótsagnir, mótsagnir, já þannig er það.

Kristinn segir sig úr Framsóknarflokknum

Nýtt dagblað

Viðskiptablaðið orðið dagblað. Ég var spenntur að sjá það af því að með Guðmundi Magnússyni og Bergdísi Sigurðardóttur hafði ég átt þátt í hugmyndavinnu í aðdraganda breytingarinnar. Við þrjú höfum hins vegar ekki verið nærri síðasta mánuðinn þegar farið var að hrinda hugmyndum í framkvæmd og þess vegna könnumst við við sumt en annað síður og enn annað hreint ekki eins og gengur. Það er mikið ævintýri að búa til nýtt blað og það mun sjálfsagt mótast á næstu vikum. Það að Bergdís var ekki á staðnum til að fylgja eftir ýmsu í umbrotinu sést á blaðinu í dag og það er skrýtið "statement" að velja sem burð á forsíðu nýs blaðs frétt sem er skreytt með 1d mynd af forsíðu annars blaðs, þótt vissulega sé það áhugavert skúbb að Gunnar Smári sé nú í Ameríku að leita að nýjum markaði fyrir fríblöð.

En... gaman að þessu, þarna er fín ritstjórn, þótt fámenn sé, margir mjög góðir blaðamenn sem ég þekki vel. Ég er viss um að þetta verður góð viðbót í flóruna og er búinn að panta áskrift. Vona að með tímanum feti blaðið sig lengra inn í þjóðmálafréttirnar og -umræðu. Viðskiptablaðið fæst í lausasölu í Pennanum og einhverjum Essó-stöðvum og sjálfsagt víðar. Og í Exista mönnum á þessi útgáfa sér sterka bakhjarla þannig að þetta er komið til að vera.

Framtíðarlandið fellir framboð, 96 nei, 92 já

96 sögðu nei en 92 já þegar tillaga stjórnar Framtíðarlandsins um framboð til alþingis var borin undir fund á Hótel Loftleiðum í kvöld. Segir Vísir, fyrstur með fréttirnar, amk þessa. Þar með eru þær hugmyndir úr sögunni en það verður athyglisvert að fylgjast með hvort Reynir Harðarson, María Ellingsen, Ósk Vilhjálmsdóttir, Jakob F. Magnússon og fleiri úr Framtíðarlandshópnum halda áfram að huga að framboðsmálum og brosa út til hægri. Kannski líka Andri Snær. 

Mér finnst lítið til fundarsóknarinnar í kvöld koma og þess að einungis 188 manns hafi tekið þátt í atkvæðagreiðslu þar, í þessum fjölmennu grasrótarsamtökum. Miðað við þá athygli sem framboðsáformin hafa fengið virðist hópurinn þröngur. Það þarf öflugri maskínu en 92 einstaklinga til að ná árangri í framboði til þingkosninga á landsvísu. En e.t.v. aukast nú líkur á samstarfi þessara aðila við Ómar Ragnarsson og Margréti Sverrisdóttur um einhvers konar hægri-grænt framboð. Úr því gæti orðið nýtt afl.

Níðvísan dýra: 15 ára afmæli "Skítlegs eðlis" á þriðjudag

Næstkomandi þriðjudag, 13. febrúar, verða liðin 15 ár frá því að hin frægu ummæli um skítlegt eðli forsætisráðherra féllu í ræðustóli Alþingis. Ólafur Ragnar Grímsson mælti og beindi spjótum að Davíð Oddssyni. Tilefnið var umræður um auglýsingakostnað fjármálaráðuneytisins í embættistíð Ólafs Ragnars og upplýsingafulltrúatíð Marðar Árnasonar en þeir notuðu 75 milljónir í auglýsingar á verkum sínum síðustu 16 mánuði kjörtímabilsins og fólu flokksbræðrum sínum í auglýsingastofunni Hvíta húsinu að ráðstafa 61 milljón af þeirri fjárhæð fram hjá útboði.

Ummælin um skítlegt eðli hafa mjög mótað stjórnmálalíf á Íslandi þann tíma sem liðinn er síðan og eru tilraunir sjálfstæðismanna til að jafna sakirnar við Ólaf Ragnar fleiri en tölu verður á komið. Enn er þessa ekki að fullu hefnt gagnvart Ólafi Ragnari, að mati sjálfstæðismanna. Spurning er hvort haldið verði upp á daginn 13. febrúar með sérstökum hætti? Hvað sem því líður ætla ég hér að minnast þessara tímamóta með því að rifja upp þessa sögu alla.

Þá er fyrst frá því að segja að hinn 7. desember 1991 lagði Árni M. Mathiesen, þá alþingismaður en nú fjármálaráðherra, fram á Alþingi fyrirspurn til Friðriks Sophussonar, fjármálaráðherra, og spurði um auglýsingakostnað fjármálaráðuneytisins á árinu 1990 annars vegar og fyrstu fjóra mánuði ársins 1991 hins vegar, þ.e.a.s. síðustu sextán mánuðina fyrir þingkosningarnar 1991. Á þeim tíma var fjármálaráðherra Ólafur Ragnar Grímsson, sem nú var orðinn stjórnarandstæðingur og leiðtogi Alþýðubandalagsins.

Eins og lög gera ráð fyrir svaraði Friðrik Sophusson fyrirspurninni á þingfundi 13. febrúar 1992. Í svari hans kom fram að samtals nam auglýsinga- og kynningarkostnaður fjármálaráðuneytisins þessa sextán mánuði fyrir kosningarnar vorið 1991 75 milljónum króna. Það jafngildir 124,9 milljónum á verðlagi í lok síðasta árs ef ég kann að uppreikna rétt vísitölu neysluverðs. Þar af runnu 63 milljónir króna (á verðlagi 1992) til auglýsingastofunnar Hvíta hússins en meðal eigenda hennar voru kunnir Alþýðubandalagsmenn, stuðningsmenn og samstarfsmenn Ólafs Ragnars. Friðrik sagði m.a.: 

Um 90% af auglýsingakostnaðinum verður til vegna sérstakra verkefna sem ráðuneytið lagði áherslu á. Þetta tekur til sérstakra aðgerða og fræðslu um notkun sjóðvéla, upplýsinga- og kynningarstarfs um virðisaukaskatt og staðgreiðslu opinberra gjalda. Engar fastar reglur gilda um kostnað vegna auglýsinga er snerta upplýsinga- og kynningarstarf sem tekur til ferðalaga og funda ráðuneytisins. Því hlýtur það að fara eftir verkefnum hverju sinni á hvaða liðum slíkur kostnaður lendir.

Í seinni ræðu sinni sagði Friðrik m.a. þetta:

Það hlýtur að vera ógætilegt af hálfu formanns stjórnmálaflokks sem gegnir jafnveigamiklu embætti og fjármálaráðherraembættinu að versla í svo stórum stíl við auglýsingastofu sem, eins og allir vita, rak meira og minna kosningabaráttu Alþb. fyrir síðustu kosningar og sá um allan prentaðan áróður flokksins annan en þann sem kom fram í Þjóðviljanum sáluga. Þetta er ekki sagt vegna þess að ég sé að gefa í skyn eitt eða annað heldur einungis vegna þess að það gefur auga leið að grunsemdir og tortryggni hljóta að vakna.

Skömmu áður en að seinni ræðu Friðriks kom hafði níðvísan dýra þegar verið kveðin. Aðdragandi hennar var sá að Davíð Oddsson, forsætisráðherra, blandaði sér í umræður um þessa fyrirspurn með stuttri ræðu sem hljóðaði svo:

Virðulegi forseti. Upp úr þessum upplýsingum stendur og er meginmál að mínu viti hversu ógætilegt það var af formanni Alþb. að láta sömu auglýsingaskrifstofu vera í stórkostlegum viðskiptum við fjmrn. og sjá um kosningabaráttu Alþb.

Bað þá Ólafur Ragnar forseta um orðið og kvaðst þurfa að bera af sér sakir og sagði:

Virðulegi forseti. Þetta leikrit Sjálfstfl. hér í þingsalnum er satt að segja orðið mjög ómerkilegt. Og lengi skal manninn reyna, hæstv. forsrh. Að hæstv. forsrh. skuli taka þátt í þessu leikriti með svo ómerkilegum hætti sem hann gerði hér. Ég hélt satt að segja ekki, og vona að mér fyrirgefist að ég segi það, að svona skítlegt eðli væri inni í hæstv. forsrh. en það kom greinilega hér fram. (Gripið fram í: Hvað sagði ræðumaður?) Ég sagði: svona skítlegt eðli.

Fór þá kliður mikill um salinn og eru gárur hans enn að skella á hlustum landsmanna með reglulegu millibili og gera sjálfsagt lengi enn, amk jafnlengi og Ólafur Ragnar situr Bessastaði.

Þess skal svo að lokum geta að fram kom í málinu að fjármálaráðuneytið hefði gengist fyrir útboði vegna auglýsingamála sinna.  Fjölmargar auglýsingastofur gerðu tilboð í verkið. Hvíta húsið var ekki þeirra á meðal. Engu að síður var því fyrirtæki falið að vinna verkið.

Einkalíf og siðfræði var yfirvarp, segir Þráinn Eggertsson, þetta snerist um eignarrétt og peninga

Í tilefni af því að fyrrverandi starfsmaður Íslenskrar erfðagreiningar hefur verið dæmdur í skilorðsbundið fangelsi fyrir að stela gögnum í eigu fyrirtækisins vek ég athygli nýrri og forvitnilegri grein eftir Þráin  Eggertsson, prófessor við Háskóla Íslands, og New York University, líklega einn merkasta vísindamann þjóðarinnar í dag þar sem hann fjallar um þær deilur sem urðu í íslensku vísindasamfélagi í tengslum við stofnun Íslenskrar erfðagreiningar á sínum tíma.

Í  útdrætti greinarinnar segir meðal annars: 

I conclude that the angry discussion about privacy issues and medical ethics was a red herring, the dispute was only marginally about patients’ rights. At the heart of the matter were conflicting claims to property rights to Iceland’s medical records. The chief contestants were the new entrant, Decode Genetics, and the insiders, namely scientists and medical experts who already claimed de facto ownership rights to the various health records that Decode planned to centralize in a single databank. The disputants tried to influence formal institutions (laws, regulations, court rulings) as well as informal institutions (social norms). Decode’s opponents succeeded in blocking the national database project but were unable to mobilize public opinion against the firm. The firm has survived and the medical records have found their most valued uses through private transfers of property rights...

Niðurstaða Þráins er sem sagt sú að þrátt fyrir að hér hafi á þessum tíma geisað heitar umræður um einkalífsvernd og siðfræði læknavísinda hafi þær umræður í raun verið yfirvarp. Deilan hafi í raun aldrei snúist um annað peninga og eignarrétt yfir sjúkraskýrslum landsmanna milli fyrirtækisins annars vegar og vísindamanna og lækna hins vegar. 

Reykfyllt

Feministar, sem mér sýnist að séu allir (málfræðilega rétt) í Samfylkingunni, hafa nú opnað nýtt blogg hér á spjallþræði Moggans, truno.blog.is. Ætli það hafi verið gerð bylting í kvennahreyfingu Samfylkingarinnar? Þarna er fullyrt að Ingibjörg Sólrún og Hillary Clinton muni breyta heiminum, líka hin franska Royal. Þarna skrifa Oddný Sturludóttir, Helga Vala, Steinunn Valdís og fleiri. Þær segja að bloggið sé andsvar við reykfylltum bakherbergjum karla. Af því tilefni vil ég taka fram að ég reyki aðallega úti á svölum, það er hvergi friður til þess annarsstaðar, ég held að meira að segja bakherbergin séu orðin reyklaus.

Afskekktir staðir

Ég tek eftir því að sumum orðhákum bloggheima - sem draga síst af sér í umræðum - finnst erfitt að fylgjast með umræðu um Breiðuvíkurheimilið, vilja hafa hemil á henni. Þegar fullorðnir menn  treysta heiminum öllum fyrir erfiðri reynslu og leyfa sér að finna til í sjónvarpssal biðjast sumir vægðar. Ég skil þá þannig að þeir vildu helst að það væri til einhver afskekktur staður þar sem menn gætu tekist á við þetta Breiðuvíkurmál.

Breiðavík: ritdeilur, tískusýning, ánægð barnaverndarnefnd - umönnun ekki refsing sagði forstöðumaðurinn

Það er athyglisvert að kynna sér umfjöllun um Breiðavíkurheimilið í hinu frábæra safni Morgunblaðsins hjá Landsbókasafninu. Þar má greina að strax árið 1958 hefur orðið ritdeila um rekstur heimilisins að frumkvæði Hinriks Bjarnasonar, skólastjóra heimilisins, sem hafði í viðtali við dagblaðið Tímann gagnrýnt reksturinn og lýst efasemdum um starfsemina alla. Heimamenn í Rauðasandshreppi taka upp þykkjuna og verja starfsemina í tveimur greinum og tala fjálglega um nauðsyn þess að auka framlög til rekstrarins og gagnsemi þess að senda afvegaleidda drengi til sveitadvalar, sérstaklega virðast þeir áhugasamir um að búrekstur sé sem mestur á staðnum en Hinrik hafði gagnrýnt að búreksturinn bitnaði á möguleikum þess að sinna drengjunum. Ég fann hins vegar ekkert um sjónarmið Hinriks sjálfs í Mogganum.

 

Lærdómsríkast er kannski að lesa fréttir Morgunblaðsins um skýrslur barnaverndarnefndar Reykjavíkur þar sem Breiðavíkurheimilið berst í tal en greinilegt er að heimilið hefur verið nefndinni kærkomið úrræði og því er haldið fram fullum fetum að drengir sem komið hafi þaðan hafi ekki leiðst á ný út í afbrot. Reyndar er það líkast því að lesa ársskýrslur lögreglunnar að lesa þessar fréttir því þar er áherslan annars vegar á afbrot ungmenna, brot á útivistartíma og innbrot, en hins vegar er reynslan af heimilinu í Breiðuvík rómuð í hástert og helst kvartað yfir því að ekki sé sams konar heimili til fyrir stúlkur. Eftir lesturinn er auðvelt að skilja að drengirnir, eins og Bárður R. Jónsson lýsti í viðtali við Kastljós, hafi litið á Breiðavíkurvistina sem refsivist.

En það kemur líka fram að góðborgarar hafa lagt sig fram um að styðja rekstur heimilisins og hér er frétt um tískusýningu Soroptimista í þágu Breiðuvíkur, þar sem Bryndís Schram og helstu fyrirsætur þess tíma sýndu kjóla í þágu drengjanna í Breiðuvík.

 

 

 

 

Síðast en ekki síst fann ég viðtal við forstöðumanninn Þórhall frá árinu 1967 þar sem hann leggur áherslu á að eyða þeim "misskilningi" sem uppi hafi verið að Breiðavíkurheimilið sé ekki refsistofnun heldur séu drengirnir þar til að njóta umönnunar og umhyggju. Væntanlega hefur viðtalið verið í kjölfar annarrar umfjöllunar þar sem reksturinn var gagnrýndur, hvar sem sú umfjöllun hefur birst.

En ég birti þessar myndir af þessum greinum hér með, ef smellt er á þær og svo smellt aftur er hægt að lesa af þeim stærri útgáfu.