Formaður SUS gagnrýnir Moggann

Borgar Þór Einarsson, formaður Sambands ungra sjálfstæðismanna, skrifar um Moggann og Höllu Gunnarsdóttur, þingfréttaritara blaðsins:

“Og fjölmiðlar bíta vitaskuld á agnið. Eru menn hissa á Morgunblaðið sé að missa fótfestuna þegar þingfréttaritarar blaðsins eru ekki færir um að fjalla um efnishlið mál, heldur hlaupa eftir spunastælum stjórnarandstöðunnar í sífellu.”

Er Mogginn með tóman stjórnarandstöðuáróður? Bæði ritstjóri og aðstoðarritstjóri Moggans eru fyrrverandi formenn Heimdallar. Hvað segja þeir við þessu? 

Að vera eða vera ekki flokkaflakkari

"Einhvern veginn hef ég á tilfinningunni að flokkaflakkari sé ekki heiðursnafnbót," sagði Kristinn H. Gunnarsson í pistli   þar sem hann kvartaði undan því að hafa í fréttaskýringu Siigurðar Þórs Salvarssonar í Fréttablaðinu 19. maí 2005 verið borinn saman við Gunnar Örlygsson og kallaður flokkaflakkari.

Eftir að Gunnar Örlygsson, hljópst fyrir borð frjálslyndra og gerðist messagutti hjá Sjálfstæðisflokknum, skrifaði Sigurður Þór Salvarsson fréttaskýringu í Fréttablaðið og talaði þar um flokkaflakkara og taldi Kristin til þeirra enda hefði hann yfirgefið Alþýðubandalagið og gengið í Framsóknarflokkinn. Okkar maður vildi ekki kannast við þá nafnbót og gerði athugasemd, sá heimasíðu sinni, sem er svohljóðandi:

 Óvönduð fréttaskýring 19. maí 2005
Í Fréttablaðinu síðastliðinn föstudag skrifar Sigurður Þór Salvarsson,blaðamaður, fréttaskýringu í tilefni þess að Gunnar Örlygsson flutti sig óvænt á milli flokka, úr Frjálslynda flokknum í Sjálfstæðisflokkinn. Greinin er fremur óvönduð og í henni ýmsar augljósar staðreyndavillur. Greinarhöfundur rekur nokkur dæmi þess að þingmenn hafi skipt um flokk, nefnir mig til sögunnar og segir að ég hafi starfað óslitið innan raða Alþýðubandalagsins þar til ég hafi skyndilega gengið til liðs við Framsóknarflokkinn og gefur mér nafnbótina flokkaflakkari.
Ég geri verulegar athugasemdir við þessa lýsingu blaðamannsins. Mál mitt er ekki sambærilegt vistaskiptum Gunnars Örlygssonar, lýsingin er ekki rétt og orðið flokkaflakk á ekki við í mínu tilviki.
Hafa verður í huga að Alþýðubandalagið ákvað á aukalandsfundi í júlíbyrjun
1998 að taka þátt í sameiginlegu framboði fyrir alþingiskosningarnar 1999 ásamt Alþýðuflokki, Þjóðvaka og Samtökum um kvennalista. Af því leiddi að sjálfsögðu að stefnt var að stofnun nýs stjórnmálaflokks í kjölfarið og að flokkurinn hætti starfsemi og myndi ekki bjóða fram í kosningunum 1999, né síðar. Sérhver þingmaður Alþýðubandalagsins, og reyndar hinna flokkanna, sem vildi halda áfram varð að bjóða sig fram fyrir nýtt stjórnmálaafl og ganga í annan stjórnmálaflokk í framhaldinu. Það kallar Sigurður Þór Salvarsson flokkaflakk að ganga úr Alþýðubandalagi í Framsóknarflokkinn, en ekki ef gengið er úr sama flokki í Samfylkinguna eða Vinstri græna. Þetta kalla ég óvandaða fréttaskýringu svo ekki sé fastar að orði kveðið.
Ég vildi á sínum tíma að Alþýðubandalagið starfaði áfram og lagðist því gegn samþykkt aukalandsfundarins 1998. Þegar fyrir lá málefnagrundvöllur nýja framboðsins um haustið ákvað ég að taka ekki frekar þátt í því og sagði mig úr Alþýðubandalaginu í október. Var utanflokka þar til ég gekk í Framsóknarflokkinn tveimur mánuðum síðar.
Hvort tveggja er því rangt sem segir í fréttaskýringunni, að ég hafi starfað
óslitið í Alþýðubandalaginu þar til ég gekk í Framsóknarflokkinn og að úrsögn mín hafi komið skyndilega. Rétt er að rifja upp að þrír þingmenn höfðu sagt sig úr þingflokki Alþýðubandalagsins áður en ég tók mína ákvörðun. Aðstæður voru þannig í mínu tilviki að flokkurinn hafði ákveðið að bjóða ekki fram, ég var andvígur þeirri ákvörðun, var ekki sáttur við málefnagrundvöll nýs framboðs, og það voru aðeins 7 mánuðir til kosninga þegar ég gekk úr gamla flokknum.
Ég fæ ekki séð hvernig hægt er að bera þær saman við mál Gunnars Örlygssonar nú og afþakka með öllu nafnbótina sem Sigurður Þór Salvarsson vill endilega hengja á mig. Einhvern veginn hef ég á tilfinningunni að flokkaflakkari sé ekki heiðursnafnbót.

Takk fyrir komuna

Kristinn H. Gunnarsson hættur í Framsókn og kveður þingflokkinn eftir átta ára vist. Ekkert breytist nema hann hættir að mæta á tvo þingflokksfundi í viku og færir sig væntanlega úr skrifstofuhúsnæðinu í Austurstræti og yfir til frjálslyndra þær vikur sem eftir eru af þinghaldinu. Það er ekki hægt að segja þetta hafi áhrif á þingmeirihluta ríkisstjórnarinnar í raun og örugglega ekki heldur á fylgi framsóknar, þetta hefur legið lengi fyrir og ekki haft sjáanleg áhrif á fylgi flokksins í könnunum, hvorki á landsvísu né í NV-kjördæmi, það er löngu orðinn fullur skaði í málinu.

En yfirlýsing Kristins er merkileg, t.d. þetta: 

Frjálslyndi flokkurinn er að mörgu leyti með svipaðar áherslur og er að finna í stefnuskrá Framsóknarflokksins og hefur markað sér stað sem frjálslyndur og umbótasinnaður flokkur milli þeirra flokka sem eru til hægri og vinstri í íslenskum stjórnmálum.

Afsakið meðan ég dæli hér inn brosköllum eins og unglingsstúlka en auðvitað þarf Kristinn að reyna að selja sjálfum sér og öðrum að þetta snúist um eitthvað annað en hans eigin atvinnumál næstu fjögur árin. Þessi yfirlýsing sýnir fyrst og fremst prinsipleysi Kristins, sem kemur gömlum samstarfsmönnum hans ekki óvart, en auðvitað hefur hann markaðssett sig sem prinsipmanninn mikla í íslenskri pólitík. Samt er mér að sumu leyti eftirsjá að Kristni úr flokknum, hann er skarpgreindur maður, kann á mörgu skil, flestum slyngari og það er gaman að ræða við hann um pólitík á góðri stund. Líklega var ég sammála honum um málefni oftar en ekki en aðferðir hans við að vinna málefnum framgang eru ekki til útflutnings, að mínu mati, og hafa ekki skilað árangri. Vegni honum vel en megi frjálslyndir uppskera eins og þeir hafa til sáð. Mótsagnir, mótsagnir, já þannig er það.

Kristinn segir sig úr Framsóknarflokknum

Nýtt dagblað

Viðskiptablaðið orðið dagblað. Ég var spenntur að sjá það af því að með Guðmundi Magnússyni og Bergdísi Sigurðardóttur hafði ég átt þátt í hugmyndavinnu í aðdraganda breytingarinnar. Við þrjú höfum hins vegar ekki verið nærri síðasta mánuðinn þegar farið var að hrinda hugmyndum í framkvæmd og þess vegna könnumst við við sumt en annað síður og enn annað hreint ekki eins og gengur. Það er mikið ævintýri að búa til nýtt blað og það mun sjálfsagt mótast á næstu vikum. Það að Bergdís var ekki á staðnum til að fylgja eftir ýmsu í umbrotinu sést á blaðinu í dag og það er skrýtið "statement" að velja sem burð á forsíðu nýs blaðs frétt sem er skreytt með 1d mynd af forsíðu annars blaðs, þótt vissulega sé það áhugavert skúbb að Gunnar Smári sé nú í Ameríku að leita að nýjum markaði fyrir fríblöð.

En... gaman að þessu, þarna er fín ritstjórn, þótt fámenn sé, margir mjög góðir blaðamenn sem ég þekki vel. Ég er viss um að þetta verður góð viðbót í flóruna og er búinn að panta áskrift. Vona að með tímanum feti blaðið sig lengra inn í þjóðmálafréttirnar og -umræðu. Viðskiptablaðið fæst í lausasölu í Pennanum og einhverjum Essó-stöðvum og sjálfsagt víðar. Og í Exista mönnum á þessi útgáfa sér sterka bakhjarla þannig að þetta er komið til að vera.

Framtíðarlandið fellir framboð, 96 nei, 92 já

96 sögðu nei en 92 já þegar tillaga stjórnar Framtíðarlandsins um framboð til alþingis var borin undir fund á Hótel Loftleiðum í kvöld. Segir Vísir, fyrstur með fréttirnar, amk þessa. Þar með eru þær hugmyndir úr sögunni en það verður athyglisvert að fylgjast með hvort Reynir Harðarson, María Ellingsen, Ósk Vilhjálmsdóttir, Jakob F. Magnússon og fleiri úr Framtíðarlandshópnum halda áfram að huga að framboðsmálum og brosa út til hægri. Kannski líka Andri Snær. 

Mér finnst lítið til fundarsóknarinnar í kvöld koma og þess að einungis 188 manns hafi tekið þátt í atkvæðagreiðslu þar, í þessum fjölmennu grasrótarsamtökum. Miðað við þá athygli sem framboðsáformin hafa fengið virðist hópurinn þröngur. Það þarf öflugri maskínu en 92 einstaklinga til að ná árangri í framboði til þingkosninga á landsvísu. En e.t.v. aukast nú líkur á samstarfi þessara aðila við Ómar Ragnarsson og Margréti Sverrisdóttur um einhvers konar hægri-grænt framboð. Úr því gæti orðið nýtt afl.

Níðvísan dýra: 15 ára afmæli "Skítlegs eðlis" á þriðjudag

Næstkomandi þriðjudag, 13. febrúar, verða liðin 15 ár frá því að hin frægu ummæli um skítlegt eðli forsætisráðherra féllu í ræðustóli Alþingis. Ólafur Ragnar Grímsson mælti og beindi spjótum að Davíð Oddssyni. Tilefnið var umræður um auglýsingakostnað fjármálaráðuneytisins í embættistíð Ólafs Ragnars og upplýsingafulltrúatíð Marðar Árnasonar en þeir notuðu 75 milljónir í auglýsingar á verkum sínum síðustu 16 mánuði kjörtímabilsins og fólu flokksbræðrum sínum í auglýsingastofunni Hvíta húsinu að ráðstafa 61 milljón af þeirri fjárhæð fram hjá útboði.

Ummælin um skítlegt eðli hafa mjög mótað stjórnmálalíf á Íslandi þann tíma sem liðinn er síðan og eru tilraunir sjálfstæðismanna til að jafna sakirnar við Ólaf Ragnar fleiri en tölu verður á komið. Enn er þessa ekki að fullu hefnt gagnvart Ólafi Ragnari, að mati sjálfstæðismanna. Spurning er hvort haldið verði upp á daginn 13. febrúar með sérstökum hætti? Hvað sem því líður ætla ég hér að minnast þessara tímamóta með því að rifja upp þessa sögu alla.

Þá er fyrst frá því að segja að hinn 7. desember 1991 lagði Árni M. Mathiesen, þá alþingismaður en nú fjármálaráðherra, fram á Alþingi fyrirspurn til Friðriks Sophussonar, fjármálaráðherra, og spurði um auglýsingakostnað fjármálaráðuneytisins á árinu 1990 annars vegar og fyrstu fjóra mánuði ársins 1991 hins vegar, þ.e.a.s. síðustu sextán mánuðina fyrir þingkosningarnar 1991. Á þeim tíma var fjármálaráðherra Ólafur Ragnar Grímsson, sem nú var orðinn stjórnarandstæðingur og leiðtogi Alþýðubandalagsins.

Eins og lög gera ráð fyrir svaraði Friðrik Sophusson fyrirspurninni á þingfundi 13. febrúar 1992. Í svari hans kom fram að samtals nam auglýsinga- og kynningarkostnaður fjármálaráðuneytisins þessa sextán mánuði fyrir kosningarnar vorið 1991 75 milljónum króna. Það jafngildir 124,9 milljónum á verðlagi í lok síðasta árs ef ég kann að uppreikna rétt vísitölu neysluverðs. Þar af runnu 63 milljónir króna (á verðlagi 1992) til auglýsingastofunnar Hvíta hússins en meðal eigenda hennar voru kunnir Alþýðubandalagsmenn, stuðningsmenn og samstarfsmenn Ólafs Ragnars. Friðrik sagði m.a.: 

Um 90% af auglýsingakostnaðinum verður til vegna sérstakra verkefna sem ráðuneytið lagði áherslu á. Þetta tekur til sérstakra aðgerða og fræðslu um notkun sjóðvéla, upplýsinga- og kynningarstarfs um virðisaukaskatt og staðgreiðslu opinberra gjalda. Engar fastar reglur gilda um kostnað vegna auglýsinga er snerta upplýsinga- og kynningarstarf sem tekur til ferðalaga og funda ráðuneytisins. Því hlýtur það að fara eftir verkefnum hverju sinni á hvaða liðum slíkur kostnaður lendir.

Í seinni ræðu sinni sagði Friðrik m.a. þetta:

Það hlýtur að vera ógætilegt af hálfu formanns stjórnmálaflokks sem gegnir jafnveigamiklu embætti og fjármálaráðherraembættinu að versla í svo stórum stíl við auglýsingastofu sem, eins og allir vita, rak meira og minna kosningabaráttu Alþb. fyrir síðustu kosningar og sá um allan prentaðan áróður flokksins annan en þann sem kom fram í Þjóðviljanum sáluga. Þetta er ekki sagt vegna þess að ég sé að gefa í skyn eitt eða annað heldur einungis vegna þess að það gefur auga leið að grunsemdir og tortryggni hljóta að vakna.

Skömmu áður en að seinni ræðu Friðriks kom hafði níðvísan dýra þegar verið kveðin. Aðdragandi hennar var sá að Davíð Oddsson, forsætisráðherra, blandaði sér í umræður um þessa fyrirspurn með stuttri ræðu sem hljóðaði svo:

Virðulegi forseti. Upp úr þessum upplýsingum stendur og er meginmál að mínu viti hversu ógætilegt það var af formanni Alþb. að láta sömu auglýsingaskrifstofu vera í stórkostlegum viðskiptum við fjmrn. og sjá um kosningabaráttu Alþb.

Bað þá Ólafur Ragnar forseta um orðið og kvaðst þurfa að bera af sér sakir og sagði:

Virðulegi forseti. Þetta leikrit Sjálfstfl. hér í þingsalnum er satt að segja orðið mjög ómerkilegt. Og lengi skal manninn reyna, hæstv. forsrh. Að hæstv. forsrh. skuli taka þátt í þessu leikriti með svo ómerkilegum hætti sem hann gerði hér. Ég hélt satt að segja ekki, og vona að mér fyrirgefist að ég segi það, að svona skítlegt eðli væri inni í hæstv. forsrh. en það kom greinilega hér fram. (Gripið fram í: Hvað sagði ræðumaður?) Ég sagði: svona skítlegt eðli.

Fór þá kliður mikill um salinn og eru gárur hans enn að skella á hlustum landsmanna með reglulegu millibili og gera sjálfsagt lengi enn, amk jafnlengi og Ólafur Ragnar situr Bessastaði.

Þess skal svo að lokum geta að fram kom í málinu að fjármálaráðuneytið hefði gengist fyrir útboði vegna auglýsingamála sinna.  Fjölmargar auglýsingastofur gerðu tilboð í verkið. Hvíta húsið var ekki þeirra á meðal. Engu að síður var því fyrirtæki falið að vinna verkið.

Einkalíf og siðfræði var yfirvarp, segir Þráinn Eggertsson, þetta snerist um eignarrétt og peninga

Í tilefni af því að fyrrverandi starfsmaður Íslenskrar erfðagreiningar hefur verið dæmdur í skilorðsbundið fangelsi fyrir að stela gögnum í eigu fyrirtækisins vek ég athygli nýrri og forvitnilegri grein eftir Þráin  Eggertsson, prófessor við Háskóla Íslands, og New York University, líklega einn merkasta vísindamann þjóðarinnar í dag þar sem hann fjallar um þær deilur sem urðu í íslensku vísindasamfélagi í tengslum við stofnun Íslenskrar erfðagreiningar á sínum tíma.

Í  útdrætti greinarinnar segir meðal annars: 

I conclude that the angry discussion about privacy issues and medical ethics was a red herring, the dispute was only marginally about patients’ rights. At the heart of the matter were conflicting claims to property rights to Iceland’s medical records. The chief contestants were the new entrant, Decode Genetics, and the insiders, namely scientists and medical experts who already claimed de facto ownership rights to the various health records that Decode planned to centralize in a single databank. The disputants tried to influence formal institutions (laws, regulations, court rulings) as well as informal institutions (social norms). Decode’s opponents succeeded in blocking the national database project but were unable to mobilize public opinion against the firm. The firm has survived and the medical records have found their most valued uses through private transfers of property rights...

Niðurstaða Þráins er sem sagt sú að þrátt fyrir að hér hafi á þessum tíma geisað heitar umræður um einkalífsvernd og siðfræði læknavísinda hafi þær umræður í raun verið yfirvarp. Deilan hafi í raun aldrei snúist um annað peninga og eignarrétt yfir sjúkraskýrslum landsmanna milli fyrirtækisins annars vegar og vísindamanna og lækna hins vegar. 

Reykfyllt

Feministar, sem mér sýnist að séu allir (málfræðilega rétt) í Samfylkingunni, hafa nú opnað nýtt blogg hér á spjallþræði Moggans, truno.blog.is. Ætli það hafi verið gerð bylting í kvennahreyfingu Samfylkingarinnar? Þarna er fullyrt að Ingibjörg Sólrún og Hillary Clinton muni breyta heiminum, líka hin franska Royal. Þarna skrifa Oddný Sturludóttir, Helga Vala, Steinunn Valdís og fleiri. Þær segja að bloggið sé andsvar við reykfylltum bakherbergjum karla. Af því tilefni vil ég taka fram að ég reyki aðallega úti á svölum, það er hvergi friður til þess annarsstaðar, ég held að meira að segja bakherbergin séu orðin reyklaus.

Afskekktir staðir

Ég tek eftir því að sumum orðhákum bloggheima - sem draga síst af sér í umræðum - finnst erfitt að fylgjast með umræðu um Breiðuvíkurheimilið, vilja hafa hemil á henni. Þegar fullorðnir menn  treysta heiminum öllum fyrir erfiðri reynslu og leyfa sér að finna til í sjónvarpssal biðjast sumir vægðar. Ég skil þá þannig að þeir vildu helst að það væri til einhver afskekktur staður þar sem menn gætu tekist á við þetta Breiðuvíkurmál.

Breiðavík: ritdeilur, tískusýning, ánægð barnaverndarnefnd - umönnun ekki refsing sagði forstöðumaðurinn

Það er athyglisvert að kynna sér umfjöllun um Breiðavíkurheimilið í hinu frábæra safni Morgunblaðsins hjá Landsbókasafninu. Þar má greina að strax árið 1958 hefur orðið ritdeila um rekstur heimilisins að frumkvæði Hinriks Bjarnasonar, skólastjóra heimilisins, sem hafði í viðtali við dagblaðið Tímann gagnrýnt reksturinn og lýst efasemdum um starfsemina alla. Heimamenn í Rauðasandshreppi taka upp þykkjuna og verja starfsemina í tveimur greinum og tala fjálglega um nauðsyn þess að auka framlög til rekstrarins og gagnsemi þess að senda afvegaleidda drengi til sveitadvalar, sérstaklega virðast þeir áhugasamir um að búrekstur sé sem mestur á staðnum en Hinrik hafði gagnrýnt að búreksturinn bitnaði á möguleikum þess að sinna drengjunum. Ég fann hins vegar ekkert um sjónarmið Hinriks sjálfs í Mogganum.

 

Lærdómsríkast er kannski að lesa fréttir Morgunblaðsins um skýrslur barnaverndarnefndar Reykjavíkur þar sem Breiðavíkurheimilið berst í tal en greinilegt er að heimilið hefur verið nefndinni kærkomið úrræði og því er haldið fram fullum fetum að drengir sem komið hafi þaðan hafi ekki leiðst á ný út í afbrot. Reyndar er það líkast því að lesa ársskýrslur lögreglunnar að lesa þessar fréttir því þar er áherslan annars vegar á afbrot ungmenna, brot á útivistartíma og innbrot, en hins vegar er reynslan af heimilinu í Breiðuvík rómuð í hástert og helst kvartað yfir því að ekki sé sams konar heimili til fyrir stúlkur. Eftir lesturinn er auðvelt að skilja að drengirnir, eins og Bárður R. Jónsson lýsti í viðtali við Kastljós, hafi litið á Breiðavíkurvistina sem refsivist.

En það kemur líka fram að góðborgarar hafa lagt sig fram um að styðja rekstur heimilisins og hér er frétt um tískusýningu Soroptimista í þágu Breiðuvíkur, þar sem Bryndís Schram og helstu fyrirsætur þess tíma sýndu kjóla í þágu drengjanna í Breiðuvík.

 

 

 

 

Síðast en ekki síst fann ég viðtal við forstöðumanninn Þórhall frá árinu 1967 þar sem hann leggur áherslu á að eyða þeim "misskilningi" sem uppi hafi verið að Breiðavíkurheimilið sé ekki refsistofnun heldur séu drengirnir þar til að njóta umönnunar og umhyggju. Væntanlega hefur viðtalið verið í kjölfar annarrar umfjöllunar þar sem reksturinn var gagnrýndur, hvar sem sú umfjöllun hefur birst.

En ég birti þessar myndir af þessum greinum hér með, ef smellt er á þær og svo smellt aftur er hægt að lesa af þeim stærri útgáfu. 

Óákveðnir - stærsti flokkur landsins

Hin óákveðnu eru stærsta stjórnmálaaflið í landinu, hver könnunin á fætur annarri sýnir þau í um  40%, nú síðast Blaðið. Kosningabaráttan snýst um þau óákveðnu. Auðvitað hafa þeir og þær aldrei haft meiri ástæðu til að vera óákveðin en einmitt nú, það veit ekki nokkur maður hvað margir flokkar verða í framboði.

Ég held að það sé alveg ljóst að óákveðin skiptast ekki í flokka í sömu hlutföllum og hin 60%-in.  Sjálfstæðisflokkurinn er örugglega ekki með 40% hjá óákveðnum, hann er á góðum degi svona 25% flokkur hjá þeim og VG svona 10%. 

Það verða þau óákveðnu sem ráða því hvort Sjálfstæðisflokkurinn verður í ríkisstjórn á Íslandi í 20 ár samfellt. Sumir eiga erfitt með að gera upp við sig hvort sú tilhugsun er draumur eða martröð.  Gæsahúð eða sæluhrollur?

Hryllingur í Breiðuvík

Kastljósið hefur gert vel með því að halda áfram þeirri umfjöllun um Breiðuvík sem hófst í DV á föstudaginn. Ég hef engan annan fjölmiðil séð hreyfa málinu en eftir Kastljósið í gær finnst mér eins og menn geti ekki lengur setið hjá, þetta er hryllingur. 

Enn er langt í land með að börnum sem eiga við andlega og tilfinningalega erfiðleika og fatlanir að etja og búa við erfiðar aðstæður sé sinnt nægilega vel, það má t.d. ráða af biðlistanum langa á BUGL en sem betur fer hefur margt færst til betri vegar og það er fyrir öllu að viðhorfið er breytt. Það er ekki lengur ráðandi stefna að það besta sem hægt sé að gera fyrir börnin "á mölinni" sé að senda þau í sveit og meðhöndla þau sem þræla og láta varga berja úr þeim "óþekktina". 

Þegar þetta mál bætist ofan á það sem nýlega kom fram um aðstæður heyrnarlausra barna er eiginlega óhjákvæmilegt að það fari fram einhvers konar uppgjör á þeirri uppeldisstefnu sem hið opinbera rak hér á árum áður, stefnu sem hefur augljóslega hrint mörgum, sem þörfnuðust hjálpar og aðhlynningar, fram af bjargbrúninni.

Og mér finnst að Páll Elísson eigi rétt á þeirri afsökunarbeiðni sem hann bað samfélagið um í Kastljósinu í gær.

Stjórn Framtíðarlandsins gerir tillögu um framboð - forvitnilegt viðtal við Óskar Magnússon

Félagar í Framtíðarlandinu hafa verið boðaðir til fundar á Hótel Loftleiðum á miðvikudagskvöld og nú er loks búið að kynna dagskrá fundarins, fundarefnið er að taka afstöðu til þeirrar tillögu stjórnar samtakanna að boðið verði fram til alþingis undir merkjum Framtíðarlandsins. Fundarmönnum verða kynnt þau drög að stefnu sem fyrir liggja. Á vefsíðu Framtíðarlandsins segir:

Tilgangur fundarins er meðal annars sá að fá úr því skorið með lýðræðislegum hætti hvort félagar í Framtíðarlandinu samþykki að boðið verði fram í nafni félagsins. Á fundinum verður framboðið kynnt og rætt ítarlega áður en gengið verður til atkvæða. Krafist er aukins meirihluta fyrir samþykkt tillögunnar (2/3 hlutar greiddra atkvæða).

Fram kemur einnig að verði tillagan samþykkt muni stjórn framtíðarlandsins ábyrgjast framkvæmdina og skipa uppstillingarnefnd.

Á heimasíðunni er nú einnig nýtt viðtal við Óskar Magnússon hinn kunna athafnamann, forstjóra Tryggingamiðstöðvarinnar og rithöfund. Er það mjög forvitnileg og athyglisverð lesning. Nokkrar tilvitnanir:

Það er fullt af fólki sem aðhyllist umhverfisvernd en vill ekki að taka þátt í ómálefnalegu skítkasti. Nú virðast áhugamenn um stóriðju hins vegar vera að missa sjónar af afleiðingunum. Það sem hræðir mann er þessi mikli fjöldi álvera sem er í pípunum þótt því sé lýst yfir að stóriðjustefnunni sé lokið.  Afstaða einstakra héraða kann að vera skiljanleg en fyrir þjóðina alla er nauðsynlegt að hafa heildarsýn yfir það sem framundan er. Það hefur mikið gengið á undanfarin ár, það er margt í bígerð, ég held að nú sé rétti tíminn til að halda í hestinn og staldra við.”[...]Hefurðu komið inn í álver? Maður verður hálf miður sín. Það er fjarlæg hugsun að maður vilji búa afkomendum sínum að vinna í því umhverfi. [...]Það er miklu breiðari andstaða við stóriðjuframkvæmdir en áður hefur verið. Menn sem hafa umborið þetta, mínir líkar, eru að snúast. Ef stjórnmálaflokkar laga sig ekki að því þá munu þeir finna til þess í fylgi fyrr eða síðar.

Frjálslynd pólitík

Valdimar Leó Friðriksson, þingmaður frjálslyndra, sem lenti í 12. sæti í prófkjöri Samfylkingarinnar í Kraganum í nóvember, vill að Geir H. Haarde segi af sér vegna þeirra mistaka sem gerð voru í kjölfar fyrirgreiðslu sem veitt var Guðmundi Jónssyni í Byrginu, sem skipaði 11. sætið á framboðslista frjálslyndra í Kraganum í síðustu alþingiskosningum. Vill Valdimar líka að Guðjón Arnar segi af sér vegna allra þeirra ræða sem hann hélt í þinginu til þess að berjast fyrir stuðningi við Byrgið? Byrgismálið er algjört klúður, engum til álitsauka, öllum til minnkunar sem að því komu, en í tilefni af þessu upphlaupi Valdimars má halda því til haga að það er að hluta til innanhússmál hjá frjálslyndum.

Spurði hvort forsætisráðherra ætti ekki að segja af sér vegna Byrgismáls

Blaðið kannar skoðanir

Blaðið fetaði sig inn á nýjar brautir um helgina og gerði skoðanakönnun meðal almennings sem væntanlega verður birt í blaðinu næstu daga. Eins og jafnan í skoðanakönnunum var spurt um hvaða stjórnmálaflokk fólk mundi kjósa ef gengið yrði til kosninga nú og líka um afstöðu til stækkunar álversins í Straumsvík og svo var það blessuð evran, hún fékk að fljóta með.

Blaðið hefur hingað til ekki gert skoðanakannanir en nú hefur Trausti Hafliðason, ritstjóri þess, ákveðið að ekkert sé dagblað með dagblöðum nema gera skoðanakönnun. Könnunin var gerð með Fréttablaðsaðferðinni, úrtakið var 750 manns úr símaskrá af öllu landinu, þannig að afstaðan sem þar kemur fram til álversins endurspeglar skoðanir á landinu öllu en ekki bara í Hafnarfirði. Hins vegar eru það Hafnfirðingar einir sem munu hafa ákvörðunarvald um hvort stækkunin verður samþykkt, það ræðst í kosningu þar í bæ 31. mars næstkomandi.

Steve Forbes: Greatest hits

Fréttablaðið er að flytja Steve Forbes til landsins. Forbes reyndi tvívegis að verða forsetaframbjóðandi repúblíkana í Bandaríknunum og er enn af og til í fréttum þar í landi vegna skoðana sinna. Sl. sumar var Forbes t.d. að ræða í sjónvarpi um olíuverðið, og hann hafði einfalda lausn á reiðum höndum. Hugmynd hans var þessi: Einfalda leiðin til að lækka olíuverðið er að efna til átaka við Íran. Því lengur sem Bandaríkin leyfi Íran að leika lausum hala því hærra verði olíuverðið.

Forbes orðaði þessa hugsun sína svo eftir að hafa sagt að 15 dollara af verði hverrar olíutunnu greiddi markaðurinn vegna þeirra áhyggna sem menn hefðu af Íran. Spyrill Fox News spyr þá hvort hann skilji hann rétt að olíiuverðið væri 15 dollurum lægra á hverja tunnu ef ekki væri vegna Íran. Þá segir Forbes:

Yes, it would. There is real uncertainty, huge producer. But the bottom line with Iran is, when we have the confrontation, which we will have, we can really deal with that crisis. Then the price of oil will come down. The longer we let it fester, the higher the price of oil will stay.

Nánar hér. 

Forbes hefur líka verið í hópi þeirra leiðtoga í Bandaríkjunum sem hafa átt erfitt með að horfast í augu við hlýnun andrúmsloftsins af völdum manna. Hann ræddi þessi mál í sjónvarpi í maí í vor, skömmu eftir að mynd Al Gore The Inconvenient Truth kom á markað og var þá spurður hvað það mundi þýða ef hugmyndir Gore um aðgerðir vegna hlýnunar andrúmsloftsins yrðu hluti af stefnu bandarískra stjórnvalda:

It will ice the economy. And after all, some people do believe the DiVinci Code, so some will believe the DiGore Code. [Laughter] But the fact of the matter is, the policies that result from it would hurt the economy, would create unemployment. It’s a real recipe for more socialist regulation.

Glasnostið ekki hafið við Rauðavatn

Ég lét víst óskhyggjuna hlaupa með mig í gönur í síðustu færslu þegar ég taldi hina óvæntu myndbirtingu hæstaréttardómara á forsíðu Morgunblaðsins til marks um að glasnostið væri loksins hafið og að byltingarstjórnin á blaðinu hefði sleppt fram af sér beislinu eins og kálfar á vori, og misst sig aðeins of langt út í gula litinn, frelsinu fegnir. Það er víst ekki svo gott, þetta voru bara einhver heilaköst eða enn eitt powerplay-ið í þeim gamla.

Ýmsir félagar mínir fullvissað mig um að Styrmir sjálfur hafi lagt línurnar í umfjölluninni, ekkert bendi til annars en þess að það séu tæp tvö ár enn í glasnostið.  Þetta var svona roka, eins og allir kannast við sem unnið hafa einhver ár á Mogganum, orðin til í samskiptum ritstjórans við fólk utan hússins. Hver sem skýringin er er ósamkvæmnin himinhrópandi.  En þótt lógíkina vanti stendur ekki á réttlætingunum í leiðurum og R-bréfum og Staksteinum, kannski þekkir ritstjórinn  einhvern aðila málsins, lögmann, eða eitthvað, amk hefur þetta þann blæ að þetta sé bara þess háttar roka. Ekki ferskt, bara fúlt.

Sigurður G. Tómasson hefur þetta að segja:

Þá vekur það sérstaka athygli að þessir fimm dómarar sem Morgunblaðið birtir mynd af á forsíðu eru hinir sömu og höfnuðu lögbanni á Fréttablaðið í tölvupóstsmáli Jónínu Benediktsdóttur og hafa sömuleiðis allir átt þátt í dómum réttarins í Baugsmálinu. [...] Ósamkvæmni Morgunblaðsins í afstöðu blaðsins til kynferðisbrotadóma Hæstaréttar og tengsl ritsjórans við Baugsmálið hljóta að vekja grunsemdir um að þessi fréttaflutningur byggist á öðru en málefnalegri afstöðu.

Það var og. Ég hefði betur hringt í mína menn áður en ég bloggaði en þetta er ekki fjölmiðill heldur blogg og þetta er partur af geiminu. Allt um það, þetta var fín helgi utan þjónustusvæðis í sveitinni.

Mogginn gulnar og fleira athyglisvert

Forsíða Mogggans í dag sætir miklum tíðindum og staðfestir klárlega breytingu á ritstjórnarstefnu blaðsins. Það er nánast óhugsandi fyrir gamlan innanhússmann að ímynda sér að Styrmir Gunnarsson, ritstjóri, hafi svo mikið sem verið spurður álits á þessari framsetningu forsíðufréttarinnar, það er handan ímyndunaraflsins að hann hafi verið þátttakandi í því að stilla fimm hæstaréttardómurum upp með þeim hætti sem gert er í blaðinu í dag. Það hafa reyndar verið fleiri merki þess undanfarna daga að Styrmir hafi minna en áður að segja um forsíðuna. Mér hafa líkað vel flestar breytingar, sem gerðar hafa verið á blaðinu undanfarið, þær eru meira en tímabærar og áreiðanlega öðru fremur verk Árna Jörgensen, hins snjalla útlitshönnuðar blaðsins, og Björns Vignis, fréttaritstjóra. Fréttaskýringar á forsíðu hafa yfirleitt verið vel heppnaðar og líka þessi aukna áhersla á þröngt skornar andlitsmyndir. En þetta eru sannarlega róttækar breytingar, það er víðar glasnost en í utanríkisráðuneytinu.

Sjálfsagt er drifkrafturinn á bak við breytingarnar það hrun sem blaðið þarf að horfast í augu við í útbreiðslu sinni, en seldum eintökum hefur fækkað um ein 10% síðasta ár samkvæmt upplagseftirlitinu, sem reyndar þurfti að leiðrétta síðustu upplýsingar sem það gaf út. Bjöggarnir hafa nú öll tök á eignarhaldi blaðsins og nýr framkvæmdastjóri, sem starfar í þeirra umboði, hefur sjálfsagt litla þolinmæði til þess að fylgjast með samdrættinum lengur án þess að grípa til róttækra aðgerða. Og þetta eru - svo ég segi það einu sinni enn - róttækar aðgerðir á mælikvarða þessarar gömlu stofnunar í samfélaginu.

Önnur tíðindi í fjölmiðlaheiminum í dag eru þau að Jón Kaldal er orðinn ritstjóri Fréttablaðsins við hlið Þorsteins Pálssonar og eru honum sendar héðan bestu hamingjuóskir með það. Jón hefur látið mikið til sín taka á Fréttablaðinu undanfarin misseri og er augljóslega algjör lykilmaður þar eftir brotthvarf sme.

Af sme er það að frétta að hann vinnur að undirbúningi þess að gera DV að dagblaði og mér skilst að sú breyting verði formlega 15. febrúar. Sama dag er ráðgert að Króníkan, nýtt vikublað Sigríðar Daggar og Valdimars Birgissonar líti dagsins ljós. Þá verður Viðskiptablaðið væntanlega þegar orðið að dagblaði.

Villiendur, hvalir og forseti Íslands

Þessa dásamlegu portrettmynd tók Golli ljósmyndari af Halldóri Blöndal, formanni utanríkismálanefndar, með veiðikortið í vasanum og kesjuna í kjöltunni. Halldór er kunnur áhugamaður um friðun villianda við Mývatn en jafnframt mjög áhugasamur um veiðar á hvalfiski hvers konar. Eins sætir hann jafnan færis að koma lagi á Ólaf Ragnar Grímsson, forseta Íslands.  Nú hefur hann ákveðið upp á sitt einsdæmi að hefja réttarhöld yfir forsetanum í utanríkismálanefnd Alþingis.  Það mætti skrifa mikla sögu af viðskiptum þeirra félaga í gegnum árin og væri þá Halldór Blöndal Ahab en Ólafur Ragnar Moby Dick.

Ég heyrði mér til mikillar ánægju í kvöldfréttum útvarps að Jón Kristjánsson, varaformaður utanríkismálanefndar, hefur sett Blöndal stólinn fyrir dyrnar og vill ekki sigla með honum í næstu veiðiferð til Bessastaða. Jón Kristjánsson telur eðlilegt að fá útskýringar frá utanríkisráðuneytinu á setu Ólafs Ragnars í Þróunarráði Indlands (sem er auðvitað hið besta mál) en hefur ekki áhuga á að horfa upp á Halldór Blöndal eltast við forsetann enn eina ferðina. Ólafur Ragnar hefur sem kunnugt er unnið sér það til óhelgi í augum Sjálfstæðisflokksins að ná hér tvívegis kjöri til embættis í almennri kosningu þrátt fyrir - eða öllu heldur vegna þess - að hann er "andstæðingur" Sjálfstæðisflokksins. 

Hún er merkileg þráhyggja þeirra íhaldsmanna gagnvart Ólafi Ragnari og birtingamyndir hennar eru legíó, allt frá stafsetningaræfingunni góðu (Heill forseta vorum og fósturjörð komma Ísland lifi punktur Húrra húrra húrra) þegar fyrrverandi formaður Sjálfstæðisflokksins var að reyna að telja sjálfum sér trú um að hann gæti hyllt nýjan forseta Íslands þann 1. ágúst árið 1996 án þess að hylla í leiðinni Ólaf Ragnar Grímsson. Mætti líklega beita þeirri rökfræði til að sanna að Ólafur Ragnar geti setið í þróunarráði Indlands án þess að forseti Íslands sé með í för.

Þessi vitleysa hefur svo haldið áfram út í hið nánast óendanlega. Æfingar Sjálfstæðisflokksins í absúrd textatúlkunum náðu vitaskuld hámarki í stagli þeirra út af 26. grein stjórnarskrárinnar þar sem forsetanum er berum orðum veittur réttur til að synja lögum staðfestingar. Allar þær æfingar sýndu á endanum fram á það að sjálfstæðismenn eru áreiðanlega miklir þingræðissinnar en sennilega litlir lýðræðissinnar. Stagl þetta hefur nú síðast eyðilagt starf stjórnarskrárnefndar sem hér hafði tækifæri til að gera merkar og tímabærar breytingar á stjórnskipan landsins, þar á meðal breytingar sem kveðið er á um í samstarfssáttmála ríkisstjórnarflokkanna. Af því verður ekki vegna forsetaþráhyggju stærsta stjórnmálaflokks landsins.

Nú eru aðeins um sex vikur uns sjálfstæðismenn og framsóknarmann hafa saman myndað meirihluta á alþingi Íslendinga í tólf ár. Megi þeir dagar sem eftir eru af því tímabili koma hver af öðrum, hratt og örugglega.

Leyndarmál Andra: Sjálfstæðismönnum fjölgar um 10.000

Í færslu hér að neðan rifjaði ég upp að í landsfundarræðu sinni í október 2005 hefði Kjartan Gunnarsson greint frá því að flokksbundnir sjálfstæðismenn væru 35.000 talsins. Nú hefur hinn afbragðgóði blaðamaður Fréttablaðsins, Magnús Halldórsson, gert athugasemd við þá færslu og bent mér á að í viðtali, sem hann átti við Kjartan þegar hann lét af störfum framkvæmdastjóra Sjálfstæðisflokksins í byrjun október á sl. ári, hafi Kjartan sagt að flokksbundnir sjálfstæðismenn væru þá 45.000 talsins.

Það er ljóst af þessu að mikill kraftur hefur einkennt flokksstarfið síðasta ár Kjartans í embætti og flokksbundnum sjálfstæðismönnum fjölgað um hvorki meira né minna en 10.000 frá október 2005 til október 2006. Geri aðrir betur, þetta er sannarlega glæsilegur árangur hjá Kjartani, síðasta ár hans í embætti, sem jafnframt var fyrsta árið eftir að Davíð Oddsson lét af formennsku í flokknum. Menn geta svo ímyndað sér að enn meira hafi fjölgað á flokksskránni í prófkjörunum sem fram fóru í október og nóvember í haust um land allt.

Í sveitarstjórnarkosningunum vorið 2006 voru 216.191 á kjörskrá og þegar 45.000 manns eru flokksbundnir í Sjálfstæðisflokknum jafngildir það því að 20,8% kjósenda í landinu séu flokksbundnir sjálfstæðismenn. Þessar upplýsingar hljóta að setja væntingar manna til niðurstaðna alþingiskosninganna í nýtt ljós. Á þennan mælikvarða mætti segja að það væri hreint afhroð ef fylgi Sjálfstæðisflokksins í þingkosningunum yrði minna en svona 41,6%, þ.e.a.s. tvö atkvæði fyrir hvern skráðan flokksmann, þetta tel ég varfærnar kröfur því þá er ekki tekið til þeirrar fjölgunar sem varð í prófkjörunum í haust. Um leið hef ég amk meiri skilning en áður á því að nýr framkvæmdastjóri, Andri  Óttarsson, vilji ekki að fjöldi skráðra flokksmanna spyrjist út.